taş parçaları

xxiv bir masal bir taş ağırlığında olabilir mi? olurmuş meğer. birlikte bir masala inanmak istedim ben seninle, sadece bu. sen beni tek tek tek bıraktın. benim artık taş taşıyacak, taş kaldıracak, taş atacak halim mi var! (bkz: birhan keskin)

her okuduğumda ciğerimden dumanları yükselmesine neden olan şiir. buralarda bilen başkalarını görmek mutlu etti

emily ratajkowski yazmaya gelmiştim, şiirmiş amk. utandım.

her bir 'taş' parçası bıçak gibi batan birhan keskin şiiri. xxıı günler öylece kendi kendine geçsin diye bir camın arkasında durdum bana dokunmasın hiçbir şey hiçbir şey yarama merhem olmasın iyileşecekse, hiçbir şeysiz iyileşsin diye bir camın arkasında durup akan hayata ve zamana baktım. bilirdim, biliyordum, biliyorum, bittiğinde, geçtiğinde, azaldığında sızı, iyileştiğinde, o saman tadıyla karıştığında; her şey daha acı olacak.

xxxxi bir nefeslik can kalsaydı sana üflerdim canımdan diyecekler; çok yüksekti ondaki zindan görmeli, eline almalı, sıvazlamalıydın, öğretemeden yazgına kanat ol kol ol diyemeden ayrı düştüysem senden. buna yanarım çok, en çok buna yanarım inan. onaramazdım kırdığım yerleri onaramazdın kırdığın yerleri. son bir nefesle sana sarıldımdı. en acısı buydu. en acısı buydu.